Ze houdt van oude Gretsch gitaren, van de warmte van Wurlitzer-orgels en het diepe geluid van vinyl. Een gesprek met singer-songwriter Marike Jager over inspiratie en toekomstdromen.
Vanwaar je fascinatie voor die nostalgische sound? “Ik heb veel naar The Beatles geluisterd, die sound heeft zich in mij genesteld. Met name het geluid van die gitaren, daarmee ben ik opgegroeid. Dus ik heb ook zo’n gitaar. Mijn oude Gretsch blijft altijd eigenwijs en is niet te temmen. Ik vind dat wel gaaf, dat houdt mij scherp. Tchad Blake, die mijn laatste album Here Comes the Night heeft gemixt, houdt ook van oude spullen en snapt mijn fascinatie. Maar hij heeft mij laten zien dat je ook nieuwe techniek kan gebruiken bij die sound. Dat heeft mij wakker geschud.”
Als je Here Comes the Night vergelijkt met je twee eerste albums, is er een verschuiving van liedjes die heel direct over jezelf gaan, naar liedjes waarin je als een soort storyteller schrijft. Van ‘I’ naar ‘she’. “Wat grappig dat je dat zo zegt, ik heb nooit op die manier naar mijn platen geluisterd. De liedjes die op The Beauty Around staan, schreef ik zonder het idee te hebben dat ik ooit op een podium zou staan. Heel eerlijk. Maar bij Celia Trigger besefte ik dat anderen meeluisteren. Toen ben ik meer vanuit karakters gaan schrijven. Dat had ik bij The Beatles gehoord. Als zij Martha My Dear schrijven, wil ik weten wie dat is. Zo ben ik ook personages gaan creëren, van waaruit ik een verhaal kon vertellen. Mijn liedjes zijn vaak abstract, met veel sfeerbeelden. Maar voor het nummer Traveller heb ik als experiment mezelf gedwongen om het helder en begrijpelijk te maken. Ik vertel er ook over tijdens de theatershow. Dan komen mensen na afloop naar me toe en vertellen dat ze dat zo mooi vinden, omdat ze het helemaal begrijpen. Dat vind ik gaaf. Een nummer als Covered is veel moeilijker om uit te leggen, dus dat laat ik lekker abstract.”
The Beatles zijn meer op Here Comes the Night aanwezig, alsof er pas na twee platen ruimte voor hun invloed was. “Ik denk dat het er altijd al inzat, maar misschien is het qua sound, met de koortjes en de melodiewendingen, op deze plaat meer uitgekomen. We groeien daarin. En we gebruiken ook een Mellontron, typisch voor het intro van Strawberry Fields Forever.”
Over beelden: je hebt in een korte film gespeeld, Taint van Joeri Pruys. “Joeri is een vriend en hij vroeg of ik mee wilde spelen. Dat vond ik heel gaaf. Het is tof om met veel mensen iets te maken in een paar dagen. De hectiek en de stress. Dingen die kapot gaan. Samen iets moois maken, dat vind ik leuk. Het zijn nieuwe ervaringen, die weer iets opleveren voor de toekomst.”
Waar zie jij jezelf over vijf jaar? “Ik hoop nog heel veel platen te maken. Mezelf verrassen. Ik wil betere liedjes schrijven en de groei in de albums doorzetten. Uitvergroten van het geluid en de complexiteit, dat vind ik heel boeiend. En in het buitenland spelen. Het liefst in Canada. Feist komt daar vandaan en Ron Sexsmith, Patrick Whatson. Toffe muziek. Daar wordt geld gestoken in de ontwikkeling van muzikanten. Mensen hebben aandacht om naar liedjes te luisteren. Het liefste zou ik, zoals Feist doet, door Europa en Noord Amerika willen touren en in verschillende landen in een of meer zalen spelen. Een vast publiek vinden.”
Met welke muzikant zou je nog wel eens iets samen willen doen? “Ik zou heel graag iets met Patrick Watson doen. Hij kan vertellen, zijn liedjes hebben iets filmisch. Patrick is ook iemand naar wie je echt moet luisteren. Maar aan de andere kant heb ik soms heel erg veel behoefte aan energie, zoals van Jack White. Dat is ongelofelijk. Ik wil heel graag daar wat van leren. Twee heel verschillende dingen. Die combinatie, dat is misschien ook wel Paul McCartney en John Lennon. Ik houd ook van de afwisseling van spelen in theaters en op festivals. In het theater kan ik mijn verhalen kwijt en op festivals kan ik gewoon lekker spelen en komt het allemaal niet zo nauw. Theater vreet energie, je moet het alleen dragen, je geeft heel veel. En spelen op een festival geeft energie terug.”
Om terug te komen op je fascinatie voor oude spullen: wat is het laatste singletje dat je in je jukebox gedraaid hebt? “Love Me Tender van Elvis. Ik wist eigenlijk niet dat ik dat zo mooi vond.”
dit interview verscheen eerder op oor.nl